Zelf ben ik altijd een groot liefhebber geweest van de muziek van Penderecki. Wel moet ik erkennen dat Penderecki niet op een constant hoog niveau heeft gecomponeerd. Zijn vroege avant-garde werk, a-tonaal, uit de zestiger jaren is subliem. In de jaren tachtig en negentig componeerde hij meer tonale, sterk chromatische muziek, die nogal 'ns op de automatische piloot uit zijn pen leek voort te vloeien, en ondanks dat deze altijd wel indruk maakte, ook grijs en loodzwaar overkwam.
Vanaf het begin van deze eeuw laat Penderecki echter een prachtige en overtuigende mix van zijn a-tonale, op pure klank gebaseerde experimenten samenvloeien met zijn in latere jaren toegepaste, sterk chromatische tonaliteit. Een prachtig voorbeeld is dit in 2007 in zijn uiteindelijke vorm uitgebrachte pianoconcert in de zeer typische Penderecki-taal: Simpele maar krachtige motieven, grote gebaren, stuwende beweging, opwindende ritmiek en eilandjes van onschuldige, welluidende muziek met bijna banale melodietjes, die lijken te balanceren op de rand van kitsch (volgens sommige recensenten, maar kreeg Mahler dit verwijt ook niet naar z'n hoofd geslingerd?).
Het fluitconcert op deze cd is ook de moeite waard, maar staat in de schaduw van het meesterlijke pianoconcert.
De uitvoering door Barry Douglas is geweldig, evenals het aandeel van het orkest van Warschau onder leiding van Antoni Wit die de prachtige reeks op Naxos van Penderecki's werken blijft voortzetten.
De opname is een van de beste die ik de laatste jaren heb gehoord: Enorme dynamiek, een volstrekt heldere, open klank en benadrukt nog 'ns extra de symfonische allure van de instrumentatie in het pianoconcert.