Geschreven bij Once Upon a Time in Hollywood
Tarantino neemt ons mee naar het jaar 1969, waarin we kennismaken met Rick Dalton (Leonardo DiCaprio). Rick is een acteur aan het einde van zijn glorietijd. Zijn beste vriend/chauffeur/stand-in is Cliff Booth (Brad Pitt). Hollywood verandert en zo ook de carrières van deze twee heren. Tegelijkertijd krijgt Rick ook nieuwe buren, namelijk de Poolse regisseur Roman Polanski en zijn vrouw Sharon Tate. Een ijzersterke cast met naast Leonardo DiCaprio en Brad Pitt ook namen als Margot Robbie (Sharon Tate), Dakota Fanning, Al Pacino, Luke Perry, Emile Hirsch, Margaret Qualley en Kurt Russel.
Tarantino schept de sfeer van Hollywood in 1969 op een meesterlijke manier. Zo zien we oude film- en televisiebeelden, de kleding, de posters, afbeeldingen en natuurlijk de fantastische muziek van die tijd. Deze film kan je beschrijven als een ode aan het oude Hollywood. Dit gevoel weet Tarantino perfect over te brengen op de kijker. Opvallend aan de film is ook dat deze zich volledig in de filmindustrie afspeelt.
Tarantino zet hier duidelijk iets anders neer dan wat we van hem gewend zijn. De prent duurt ongeveer 160 minuten en het minpunt aan de film is dat die minuten soms lang duren. Het verhaal is nu en dan ver te zoeken en wat eigenlijk het plot of het genre is van de film blijft de vraag. De introductie van de film vond ik net iets te lang. In vergelijking met zijn eerdere films is er weinig tempo en weinig pit. In de bioscoop hebben enkele mensen de zaal verlaten om niet meer terug te komen (tot mijn verbazing). Cliff speelt de meest stoïcijnse van het duo, wat nu en dan leidt tot zeer komische momenten. De film is naast luchtig en komisch ook vrij gewelddadig, zeker als de Spahn Ranch in zicht komt met de excentrieke en gevaarlijke sekteleden van Charles Manson. Het einde van de film is op z’n minst behoorlijk “pittig” te noemen.
Bijzonder is ook dat feit en fictie met elkaar vermengd worden. Rick en Cliff zijn fictieve personages, maar Sharon Tate en Roman Polanski waren bestaande personen met een geschiedenis met de sekteleden van Charles Manson. Mensen die deze voorkennis hebben, zullen de film absoluut anders ervaren dan mensen die deze niet hebben. Misschien mikt de film op een iets oudere generatie ? Misschien is dat de reden voor de verdeeldheid over deze film ? Ik denk als je deze voorkennis mist, je ook een groot deel van de spanning en opbouw mist en de film al gauw één lange zit wordt. Persoonlijk vind ik dat Tarantino gedurfd met deze historische feiten speelt. Moet je deze film gezien hebben ? Ik zeg zeker ja. Voor mensen die hem nog niet gezien hebben ; doe eerst wat kennis op over de historische feiten aangaande Roman Polanski, Sharon Tate en de relatie met Charles Manson en zijn sekte. Dit zal de beleving van deze prent des te intenser maken ! Tarantino van een “meer gevoelige” kant, maar in mijn ogen een pareltje !
Een aanrader ? Zéker !